Ożenywsja Szuradel ta wzjaw żinku hładku,
Wona joho tak łjubyła, jak sobaczu łapku.

Oj pojichaw Szuradel u połe oraty,
Joho żinka, Szuradelka, do korczmy huljaty.

Huljała, huljała ta j perepyłasja,
Nawaryła borszczu-kaszi, w połe potrjasłasja.

A siw staryj Szuradel obidaty w poli,
Wyprjah woły, zaprjah żinku ta j ore po połju.

Orała, orała, zachotiła pyty,
Zaprjah jiji u borony ta jde wołoczyty.

Wyprjahaje z borony, zaprjahaje w rało:
– Ksob, tpru, moja myła, szcze j dodomu rano.

A pryjichaw Szuradel iz polja dodomu,
A pryw’jazaw swoju myłu na żytnju sołomu.

Czy jiła, ne jiła, zachotiła pyty,
A wzjaw myłyj batoha ta j staw myłu byty.

Ja raneńko, czut' na zorju, zaprjah u koljasu:
– Ksob, tpru, moja myła, pojidem do ljasu.

Pojidem do ljasu rubaty dubyny –
Ni tonkoji, ni hnuczkoji do biłoji spyny.

Rubaty dubyny aż u try kołodi,
A wże ż tobi, moja myła, za chłopcjamy hodi.

– Ty wkładesz meni try ja j czotyry dowezu,
Jak pobaczu harnych chłopciw, jak kobyła zairżu.

Myłyj jiji ne skłonyw, swoje serce nadłomyw.
Umer staryj Szuradel ta j na ławci łeżyt',
Joho żinka, Szuradelka, po horiłku biżyt'.

I horiłku nese, i muzyku wede:
– A teper ja, Szuradełju, ne bojusja tebe.

Jak do hrobu iszła, to prypłakuwała,
Jak wid hrobu iszła, to pidskakuwała.