Ozenyvsya Shuradel ta vzyav zinku hladku,
Vona yoho tak lyubyla, yak sobachu lapku.

Oy poyichav Shuradel u pole oraty,
Yoho zinka, Shuradelka, do korchmy hulyaty.

Hulyala, hulyala ta y perepylasya,
Navaryla borshchu-kashi, v pole potryaslasya.

A siv staryi Shuradel obidaty v poli,
Vypryah voly, zapryah zinku ta y ore po polyu.

Orala, orala, zachotila pyty,
Zapryah yiyi u borony ta yde volochyty.

Vypryahaye z borony, zapryahaye v ralo:
– Ksob, tpru, moya myla, shche y dodomu rano.

A pryyichav Shuradel iz polya dodomu,
A pryv’yazav svoyu mylu na zytnyu solomu.

Chy yila, ne yila, zachotila pyty,
A vzyav mylyi batoha ta y stav mylu byty.

Ya ranenko, chut' na zoryu, zapryah u kolyasu:
– Ksob, tpru, moya myla, poyidem do lyasu.

Poyidem do lyasu rubaty dubyny –
Ni tonkoyi, ni hnuchkoyi do biloyi spyny.

Rubaty dubyny az u try kolodi,
A vze z tobi, moya myla, za chlopcyamy hodi.

– Ty vkladesh meni try ya y chotyry dovezu,
Yak pobachu harnych chlopciv, yak kobyla zairzu.

Mylyi yiyi ne sklonyv, svoye serce nadlomyv.
Umer staryi Shuradel ta y na lavci lezyt',
Yoho zinka, Shuradelka, po horilku bizyt'.

I horilku nese, i muzyku vede:
– A teper ya, Shuradelyu, ne boyusya tebe.

Yak do hrobu ishla, to pryplakuvala,
Yak vid hrobu ishla, to pidskakuvala.