Ożenywsja Kuczeryna, a wzjaw sobi łjubku.

Pryspiw:
Hej, hej, hej, hej, a wzjaw sobi łjubku.*

I cjułujet, i myłujet, jak hołub hołubku.
Oj piszow że Kuczeryna ja w połe oraty,
Jeho żonka, jeho łjubka, do korszmy huljaty.
Oj idet że Kuczeryna z polja stohnajuczy,
Jeho żonka, jeho łjubka z korszmy huljajuczy.
– Moja myła żono, ne czyny ż ty toho,
Daj że meni jisty, jesły majesz czoho.
– Koły-m doma buła, waryła-m kapłuna,
A to-m buła w misti, budesz trjascju jisty.
Łyboj, tebe, Kuczeryna ta kapusta zduła,
A wże try dni, try noczi, jak pry pjecu buła.
Ot teper że, Kuczeryno, czyny ż moju wołju,
A oz'my sy pod boky, skaczy predo mnoju.
A dywit'sja, łjude, szczo ja uczynyła,
Szczo ja swoho Kuczerynu skakaty nawczyła.
Ot teper że, Kuczeryno, na bidu zostawsja,
Spałyła mu żonka sany, szczo z pjeca spuskawsja,
Serdaczyna po kolina, wałom podpasawsja.