Fiołetowa tiń weczorowa,
Nacze arkuszi bili tumany,
Ja na nych napyszu tobi słowo,
Ałe wranci te słowo roztane.
Zupynjus' sered zełen-rozmaju,
Zatrepecze dusza, niby żajwir,
I zbahnu ja, szczo słowo te zajwe,
Zabuwaju tebe, zabuwaju...

Tysza łahidnu nicz zakołysze,
Ty litatymesz w snach do switannja,
Dawnju pisnju poszłju w twoju tyszu,
Ta wona u tumanach roztane.
Wranci żodnoho snu ne zhadajesz,
Łysz tuman do oczej dotorknet'sja,
Łysz kryło zatrepecze pid sercem,
Zabuwajesz mene, zabuwajesz...

Jak że my dni u dnjach rozhubyły?
U litach nasze lito roztało,
Może my, może my ne łjubyły?
Może my, może my ne kochały?
I tomu sered zełen-rozmaju
Ni meni, ni tobi ne wernuty
Kriz' tumany do słowa spokuty,
Zabuwajem sebe, zabuwajem...

Fiołetowa tiń weczorowa,
Nacze arkuszi bili tumany,
Ja na nych napyszu tobi słowo,
Ałe wranci te słowo roztane...