A było to pred ljaty,
Jak byw bohacz bohatyj.

A Łazar byw ubohyj,
To win łeżaw na hnoji.

Psy okruchy zberały
Ta j Łazarja chowały.

A jak bohacz to doznaw,
To swoi psy zapric daw.

Oj bohaczu, brate mij,
Ta t’ sja nado mnom zmyłuj!

Daj mi soły i chliba,
Zapłatyt ty boh z neba.

Ne mynuła hodyna,
Po Łazarja nowyna.

Pryszły po ne anheły,
Ta ho do neba wzjały.

Ne mynuła hodyna,
Po bohacza nowyna.

Pryszły po ne dwa czorty
Ta ho chtiły zożerty.

Jak ho wzjały, tak nesły
Ponad hory, nad lisy.

Pryszły ony pred pekło:
Otwor, starszyj, okenko!

Złożyły ho na stolcu,
Dawały mu pyc smolcu.

Pyj, bohaczu, to wyno,
Bo-s ho ne pyw, jak żywot.

Bohacz pyje i dumat,
Że mu w horli hirko barz.

Rozozrywsja szyroko,
Wzriw Łazarja wysoko.

Oj Łazarju, brate mij,
Ta t’ sja nado mnom zmyłuj!

Umocz h’mory pałec swij,
Ochład ty jazyk mij.

Czoho ż ty mja bratom zwesz,
Ked ja smerdiw jako pes?

Maw-jes sribło i złoto,
Wszytko zyszło na błoto.

Morduwały zły dusy
Na sribernim łancusi.