A ponyże ozera
Stojit łypa zełena,
A na tij łypi, na tij zełenij
Try ptaszkowe spiwajut.

Ne były to ptaszkowe,
Ałe kawalirowe,
Namowljajut sja do jednoj diwczyny,
Kotromu sja dostane.

Jeden hwaryt: to moje.
Druhyj hwaryt: jak boh dast.
A tret'omu sja serdeńko kraje,
Kotromu sja dostane.

A w tij nowij komori
Stojit łużko zełene.
Oj łoże, łoże, krasne – zełene,
Chto na tobi spaw bude?

Oj jak bude staryj spaw,
Daj mu, boże, by ne wstaw;
A jak mołodyj, krasnoj urody,
By-s mu, boże, zdraw’ja daw!