Pomyszljajte, czjełowjecy, wsjakyj czas o smerti,
Skilky b ne żyw na cim switi – treba bude wmerty.

O bahactwi i rozkoszach wsjehda pomyszljajesz,
Koły pryjde smert' po duszu – ty toho ne znajesz.

Koły pryjde smert' po duszu – nelzja otkupyt'sja,
Machne kosoj, stupaj za mnoj, połno sujetyt'sja.

Wse bahactwo, wsi rozkoszi składajesz u sumy,
Komu wony distanut'sja – nema w tebe dumy.

Wse bahactwo, wsi rozkoszi, sujetu ostawysz,
Tilky hrichy, diła swoji Sudiji predstawysz.

Jak zadzwonjat' usi dzwony po smertnij hodyni,
Skażut' łjudy: wiczna pam’jat' po mojij konczyni.

Wsi srodnyky, pryjateli tiło prowożajut',
A anheły-chranyteli duszu zustriczajut'.

Wsi srodnyky, pryjateli dodomu wertałys',
A anheły-chranyteli za duszu srażałys'.

Piszła dusza po mytarstwu za hrichy stradaty,
Ne pomożut' hricham mojim ni otec', ni maty.

Ne pomożut' hricham mojim ni brattja, ni sestry,
A pomoże myłostynja, szczo ja podawała.

Łeżyt' dusza obnażena, a tiło potliło,
Wedut' duszu na Sud Bożyj za wsjakojediło.