To buła ne wona – wkotryj raz, jak łuna,
Rozczarowano ja powtorjaw,
I słowa ti prosti howoryw ja ne tij,
I pisni ne dlja toji spiwaw.
Znow czastynu żyttja darma wykresływ ja,
Darma wypyw tu czaszu do dna.
Obirwałas' struna, to buła ne wona,
To buła ne wona, ne wona...

To buła ne wona i brodyw do pizna,
Potim dowho po tecziji pływ,
I ne tij daruwaw, i ne tu obijmaw,
Ne dlja toji na switi ja żyw.
Czasom łed' ne kryczaw, znow kohos' zustriczaw,
Wiryw – je des' jedyna, odna.
Obirwałas' struna, to buła ne wona,
To buła ne wona, ne wona...

I u tłumi łjuds'kim rozdiljaje usich
Ta hłucha i bajduża stina,
A w kartyni żyttja tilky brud i smittja,
Rozmalowanyj szmat połotna.
Ta nadija stara wse odno ne wmyra,
Łysz trywożno brynyt', nacze dzwin, –
Des' isnuje wona, jak dałeka wesna,
I twerdyt' sobi: "To buw ne win..."