Stara sumuje w seli chata –
Wona szcze dycha pam’jattju bat'kiw.
Szcze zełenije w sadu m’jata,
Ne widcwiły wsi malwy iz rjadkiw.
Za chwirtku pohljadaje j wysznja:
"Koły wże p’jatnycja pryjde w seło,
Szczob załunała dzwinka pisnja
I w zymnu chatu znow wwijszło tepło?"

Pryspiw:
Ne połyszajte stari chaty!
Ja Wam wkłonjajus', ditoczky, j proszu.
Żywut' w nych dosi mama j tato –
Jich pam’jati, j za Was, szczodnja mołjus'!

Witry z doszczamy – osiń piznja –
Wstełyły zemłju łystom zołotym.
Kałyna – j dosi ne zamiżnja.
Nemow tuman, pływe susids'kyj dym.
Stara widsumuwała chata –
Pryjichaw w p’jatnycju syn do bat'kiw.
Switlije, sjaje wsja wid szczastja –
Podych jiji zlita do jaworiw.

Pryspiw