Pryspiw:
I znowu ty w mojemu sni, twoji oczi nezemni
Tak dywljat'sja na mene, ne tak, jak wsi.
Ty ne płacz i ne pytaj czy ja choczu tebe,
Łysz znaj, bo ja i ty – jak kwitiw żowte połe...

I czomu newidomo, łycem neznajomym s'ohodni zdajeszsja.
I kriz' stomłeni oczi z mynułoji noczi tajemno mowczysz.
Ja znaju, my schożi, nam czas dopomoże widczuty sebe,
Poczuttja, jak ti chwyli, znesyłeni j sylni sztowchajut' ity.

Żowte połe, żowte połe, żowte połe, żowte połe...
Żowte połe, żowte połe, żowte połe...

Pryspiw

Wse na switi widnosno i wże ne tak prosto zminyty usich,
Bo w dumkach protyłeżnych dorohy bezmeżni z’jednaty by zmih.
Żyttja – ne kazka, wsi wdjahneni w masky, wid nych ne wtikty,
Poczuttja, jak ti chwyli, znesyłeni j sylni sztowchajut' ity.

Żowte połe, żowte połe, żowte połe, żowte połe...
Żowte połe, żowte połe, żowte połe...

Pryspiw