Czom ty ne baczysz radoszcziw switu?
Czom ty ne czujesz joho hołosiw?
Czom ne chowajesz zinyci wid witru,
Wid pyłu j brudu, szczo łetjat' zwidusil?

Chiba ty żywyj, jak ne znajesz bołju?
Czom ty ne znajesz, szczo take bil?
Nawit' jakszczo win bude z toboju,
Win ni pro szczo ne rozkaże tobi.

Ni, widczuttja dlja tebe – łysz słowo,
Ta ty zneważajesz słowa wse żyttja!

Ty stanesz herojem swojeji pisni,
Ty stanesz carem swojich łysz mrij,
Bo w switi łjuds'komu ne znajdet'sja miscja,
De ty b mih użytys' w łyczyni swojij.
Ty ne widczujesz...

De w twojich hrudjach b’jet'sja
Soncja prominczyk, czy misjacja pył?
De szukaty twoje serce,
Najmenszyj chocz natjak na załyszky krył?

Syła witru tobi ne znajoma
J polit ne torknuwsja obłyczczja twoho.

I ty ne widczujesz ni strachu, ni smichu,
Ty ne widczujesz ni horja, ni wtichy,
Ty ne zib’jeszsja zi szljachu nikoły,
Bo szljachu w tebe nema.

I ty ne widczujesz ni strachu, ni smichu,
Ty ne widczujesz ni horja, ni wtichy,
Ty ne widczujesz ni czasu, ni smerti,
Ty ne widczujesz, szczo możesz pomerty.
Ty ne widczujesz.