Shchonochi sad prychodyt' do vikna
I zytnye pole shelestyt' shchonochi,
A zinka ta, shcho na zemli odna,
Stoyit' za krok i ne vidvodyt' ochi.
Skazy – pytaye – yak ty den prozyv?
I shcho zrobyv? I chy zrobyv, yak treba?
Chy dobru pam’yat' lyudyam zalyshyv?
Chy z osudom podumayut' pro tebe?

Lyuds'ke zyttya skladayet'sya ne z lit,
A nashu dolyu tvoryat' nashi spravy,
Ne tilky den, a navit' kozna myt' –
To krok do chesti, slavy chy neslavy.
Lehkych shlyachiv ni v koho ne bulo,
I de b ne buv ty mayesh pam’yataty:
Na tebe zavzdy dyvyt'sya selo
Ochyma vikon bat'kivs'koyi chaty.

Ne osorom svoyich starych bat'kiv,
Zemli, shcho pershyi krok tviy pam’yataye.
Nechay dovichno v dumach zemlyakiv
Tvoye im’ya povaha ohortaye.
Bo tilky tak prozyti dni y lita,
De kozna myt' vysokym zmistom svityt',
Dayut' pidstavy nazyvat' zyttya
Potribnym lyudyam, bat'kivshchyni, svitu.

Vona mene naviduye shchonich,
Yak ne chytruy nichoho ne schovaty.
Stoyit' za krok i ne vidvodyt' vich,
I ne zbahnesh – Vitchyzna to, chy maty? (2 ost ryadky – 2)

Shchonochi sad prychodyt' do vikna
I zytnye pole shelestyt' shchonochi...