Dyvno vdoma, dyvno na vulyci, plachu vid shchastya falshyvoho,
Day, zyttya, meni kochannya, pobachen niznoho, chtyvoho!
Znovu bachu dyvni malyunky na steli, moze zasnula vze?
Znov na samoti, sama u pusteli, znovu bayduze...
Ya smiyus' vid bolyu, ya bozevilna, ya nekerovana
I zvuchat' navkolo rozdileni navpil sonaty Betchovena,
U drotach zaplutalys', day meni hostre, usim zaboronene,
U sobi zlamayu obmezenyi prostir, zalyshit' mene!

Pryspiv:
Moze, znovu tak? Moze, znovu vse?
Znovu trochy zle, vse nemov nespravznye!
Moze, dyvnyi znak, odynokyi zvuk,
I sercya stuk nam pro ce rozkaze?
Ye use, shcho treba, ale nema kochannya!

Dyvni sny, nezaymani zustrichi znovu, vymkny mobilnoho,
Poyasny, my razom zakinchym rozmovu frazoyu sylnoyu?
Yak zavzdy sama sobi ne nalezu, tobi podarovana,
Rozumu povilno styskayut'sya mezi, ya zacharovana.
I nema, ne bude ni zaraz, ni zavtra, kazka ne moya,
Lycho tycho, vpevneno, zovsim ne varto, ale ne mozu ya.
Ty trymayesh micno i vpevneno, sumno do svitla torkayusya,
Ne vtrymav, zlamav, idesh het', ya sama zalyshayusya.

Pryspiv