Po hranyci kozak chodyt',
V praviy ruci konya vodyt'.
– Pustyu konya na dolynu,
A sam lyazu na hodynu.
Shchaslyva to hodynochka,
Trafylasy* divchynochka.
Vona rvala tam travycyu
Ta vdaryla ho po lycyu:
– Hodi, hodi, kozak, spaty:
Tvoho konya ne vydaty,
Tvoho konya voronoho,
Ta vb’yut' tebe, molodoho.
Syuda turky stado hnaly,
Tvoho konya z sobov vzyaly.
– Oy vyidu ya na mohylu,
Podyvlyusy u dolynu,
Tam turec'kyi tanec' chodyt',
Miy voronyi pered vodyt'.
Ta kryknuv by-m – ne dokryknu,
Ta svysnuv by-m – ne dosvysnu,
Ta strilyv by-m v turka toho,
Ne vb’yu turka – konya moho.
Ta shche stanu ta rozvazu,
Po dobromu yemu skazu:
– Abo meni konya vernit',
Abo mene z sobov oz'mit'.
Vedit' mene do Chotinya,
Bo tam moya familiya**.
– Tobi konya ne vernemo,
Tebe z sobov ne oz'memo,
Musysh marno zahybaty:
Bulo u dnynu ne spaty.