Nemov toy olen, zahnanyi v boloto,
Zac'kovanyi sobakamy v lisach,
Borolasya vataha i pichota,
Kinnota yshla za nymy po slidach.

Vpade z utomy viys'ko po dorozi,
Ne v sylach krisa vderzaty v rukach,
A bosi nohy puchnut' u nemozi,
Krovavlyat' rany v dranych onuchach.

I biy kypyt', ostanni uze syly,
A polk za polkom viys'k vorozych yde,
Naraz chtos' kryknuv: "V nas nema naboyiv!"
Zvenyt' z poludnya yich poslidniy stril.

Zahnaly nas, zabraly vid nas zbroyu
Virnych syniv svyatoyi borot'by.
I vpav nakaz, shchob vlasnymy rukamy
Kopaly my sami sobi hroby.

A yak mohyla vze bula hotova,
To na proshchannya hovoryv nam kat:
"Tut vilna vam, soborna Ukrayina,
Dlya vas nema ni lasky, ni poshchad.

A moze chtos' izlozyt' z vas prysyahu,
Shcho bude vidteper Moskvi sluzyt'
I vidrechet'sya vid svoyoho styahu, –
To y bude vilno i shchaslyvo zyt'".

V pochmuru dnynu sered mryaky
Nad svizym hrobom, shcho na nych chekav,
Stoyalo 360 yunakiv –
Nichto ne zradyv, lasky ne blahav.

Upav nakaz, klekochut' skorostrily,
A viys'ko stelyt'sya, nemov trava,
A trup za trupom padaye v mohylu,
I skorostril klekoche, ne vhava.

Z nepovnoyi vidkrytoyi shche yamy
Nesut'sya kryky ranenych i zov.
I chtos' hrozyv kryvavymy rukamy:
"My nyni hynem, zavtra – krov za krov!"

Plyvut' roky, vid roku ta do roku,
Y spiva pisen neskorenyi kobzar,
Y ospivuye v pisnyach narodu
Skrovavlenyi nepimshchenyi Bazar.