Zasvystaly kozachenky
V pochid z polunochi,
Vyplakala Marusenka
Svoyi yasni ochi.

"Ne plach, ne plach, Marusenko,
Ne plach, ne zurysya –
Za svoyoho mylenkoho
Bohu pomolysya!"

Stoyit' misyac' nad horoyu,
Da soncya nemaye,
Maty syna v dorizenku
Slizno provodzaye:

"Proshchay, mylyi miy synochku,
Da ne zabaryaysya!
Cherez shtyry nedilonky
Dodomu vertaysya".

"Oy rad by ya, matusenko,
Skorishe vernut'sya,
Da vze shchos' miy voronenkyi
V vorotach spitknuvsya.

Oy Boh znaye, koly vernus',
V yakuyu hodynu:
Pryimy z moyu Marusenku,
Yak ridnu dytynu.

Pryimy yiyi, matusenko, –
Vsi u boziy voli!
Bo chto znaye, chy zyv vernus',
Chy lyazu na poli?"

"Oy rada ya Marusenku
Za ridnu pryinyaty,
Da vse ne tak vona mene
Bude shanuvaty".

"Oy ne plachte, ne zurites',
V tuhu ne vdavaytes':
Zahrav miy kin voronenkyi,
Nazad spodivaytes'!"