Raz prychodzu ya dodomu, trochy buv p’yanenkyi,
Ta do zinky z kulakamy prystav, yak durnenkyi.

– Choho,– kazu,– huby dmesh, choho serdyshsya?
Chom do mene ne hovorysh, ne poverneshsya?

Kyday hrebin, hodi pryasty, davay yisty, pyty,
Ty ne dmy hubiv na mene, a to budu byty!

Perestala zinka pryasty, yak uchvatyt' dnyshche
Ta za mnoyu! A ya z chaty, utik na horyshche.

Yak tikav ze ya na horu, potyah i drabynu,
Bo yakby bula dohnala,– perebyla b spynu.

Rozkrychalas' zinka v sinyach: "Syakyi-takyi, prouchu!"
A ya na hori v polovi lezu sobi ta movchu...

Posluchayte, lyudy dobri, shcho zinka zrobyla:
Sama lyahla v chati spaty, mene ne pustyla.

Na druhyi den rano-vranci pich zinka topyla
Ta iz syrom varenychkiv sobi navaryla.

Dala y meni varenychok – vnesla iznadvoru,
Nastromyla na rohach, podala na horu.

Dala odyn varenychok shche y dvi varenyci,
A tret'oyu navkydya vdaryla po pyci.

Moze, y vam komu pryidet'sya p’yanomu buvaty –
Ne zaymayte svoyich zinok, krashche lyahay spaty!