Shmaroviz v dorozi yak lito, tak zyma,
A ya sobi, molodenka, v domu hospodynya.

Navaryla-m pyrozenkiv iz svizoho syra,
Ta y ya sobi molodoho dyachka zaprosyla.

Oy ya sobi zaprosyla dyachka molodoho,
Posadyla-m kinec' stola, sila-m kolo noho.

Oy prychodyt' miy shmaroviz, uviyshov do chaty,
Uzyav dyachka za chuprynu, zachav ho vitaty:

– Svyatyi Boze, svyatyi kripkyi, a ty, dyachku, zvidky,
Choho sydysh kolo stola, kolo moyey zinky?

– Ne byi ze ho, shmarovoze, bo ne mayesh za shcho,
V mene dyachok faynyi chlopec', a shmaroviz – ledashcho.

Bo ty lyazesh kolo mene, yak mertva koloda,
Dyachok lyaze kolo mene – sercyu ocholoda.

Vyishla, vyishla synya chmara z-za chornoyi hirky,
Vtikav dyachok holyi, bosyi vid chuzoyi zinky.

Yak pochav vin utikaty az pid svoyu shkolu:
– Otvoryayte, chlopci, dveri, bo vze ledve stoyu.

Lipshe bulo doma spaty na syrych polinach,
Niz molodiy molodyci na bilych kolinach.

Lipshe bulo doma spaty na holenkych doshkach,
Niz molodiy molodyci na bilych podushkach.

Lipshe bulo yisty hirok, chot' i nesolenyi,
Niz v chuzoyi molodyci pyrizok mashchenyi.