Zyv sobi cholovik, ne tuzyv,
Sam sebe shanuvav i lyubyv,
V inshych – sim’yi i druzi,
A vin v samoti dochekavsya syvyn.

Pravda, v yunosti v poru p’yanku,
Raz taky zakochavs' na viku,
Tilky rozum yoho ostudyv
Nadto shvydko serdechnyi poryv.

Pryspiv:
Zinka, dity – moroka ta y hodi,
Rozluchyvsya pry pershiy nahodi,
Zvidtodi charivnyc' obmynav
I curavsya lyubovnych zabav.

Polonyly pid starist' rozkoshi,
Stav skladaty povolenky hroshi,
A koly nataptav hamanci,
Zbuduvav sobi dim na rici.

I choven vse prypnuv miz liley,
Viddali do sela i lyudey,
Sered ptachiv i kvitiv, i trav,
Na pryrodi lita dobuvav.

Pryspiv

Ale yakos' poplyv na chovni
I yakraz na strimkiy bystryni
Zakrutylo yoho, zaneslo
Polamalo na druzky veslo.

Ne zohledivsya yak i koly
Provalyvsya v kypuchi valy,
Stav krychaty – nikoho nema...
Navkruhy tilky tysha nima.

Pryspiv:
Zinka y dity... zinka y dity...
I zletivshy miz verb ta osyk,
Zachlynuvsya rozpachlyvyi kryk...

Zyv sobi cholovik, ne tuzyv,
Sam sebe shanuvav i lyubyv,
V inshych – sim’yi i druzi,
A vin v samoti dochekavsya syvyn.