Oy u poli ozerechko,
Tam plavalo viderechko,
Sosnovy klepky, dubove dence,
Ne curaysya mene, serce.

Bo yak budesh curatysya,
Budut lyude smiyatysya;
Siday na konya, vyyizdzay z dvora,
Ty ne miy, ya ne tvoya.

Ne raz, ne dva pid verboyu
Stoyav kozak zo zurboyu;
Vyidy, divchyno, vyidy, rybchyno,
Pohovorymo z toboyu.

Rada by ya vychodyty
I z toboyu hovoryty,
Oy lezyt nelyub na praviy ruci,
Boyusya ho rozbudyty.

Oy, divchyno moya lyuba,
Odvernysya vid nelyuba,
Bo budu strilyaty, bo budu vluchaty,
Z-pid zelenoho duba.

A yak strilysh ta y ne vluchysh,
Tilko z pary nas rozluchysh?
Siday na konya, vyyizdzay z dvora,
Ty ne miy, ya ne tvoya.

Kozak konya ta y sidlaye,
Do konyka promovlyaye:
Bizy, miy konyu, bizy, voronyi,
Do tychoho Dunayu.

A ya stoyu ta y dumayu,
Shcho robyty teper mayu,
Chy z konya byt'sya, chy utopyt'sya,
Chy do myloy povernutysya?

Zyto zaly, zyto zaly,
Ale snopiv ne v’yazaly,
Hey, lyubylysya, hey kochalysya,
Shchyroy pravdy ne skazaly.