Yuz mynuly m’yasnychenky, v cilim seli tycho,
Husli, basy zanimily, muzykantim lycho.

A neborak pan starosta na hrudy zachrypnuv,
Lezyt bidak u kocherhach, yshchy nych ne chlypnuv.

A svashenka pokashlyuye, ne vyrve z nyey slova,
Lem vse sidat na prypecok, bolyt yey holova.

Shkoda, boze, tych m’yasnychok,– tycho sobi murchyt,
Ne ye palyunky v komori, po brisi yi hurchyt.

A druzbove posmutnily, chochesya yim spaty;
Chto ze bude za tya, druzbo, vesilya trymaty?

Divchatonka posmutnily, mynatsya yich dolya,
I solodkaya nadiya, osinnaya volya.

Ne zuritsya, divchatonka, divoctvo tak, yak tin,
Pryde, pryde i na vas chas pid zelenu osin.

Lipshe v liti zenytysya, yak v zymi studeniy,
Lipshe boso poskakaty po travi zeleniy.

Zarodyt boh pshenychenku i proso, i vyno,
Bude kasha i perohy,– dobra to hostyna.