– Chy ty, divchynonko, ne chuyesh, yak plachu?
Vyidy, holubonko, nay tya chot' pobachu!
Zaspokiy sercyu svoyemu – pryyatelevi virnomu!
Vze luna davnenko v chmarach sya kupaye,
Vze viz ranenka chutko dosyahaye.
Ach, vyidy z toyi chaty,
Ne day my tutka vmyraty!
Ach, vyidy, mylenka, bo taky tut zhynu,
Budut' lyude znaty, shcho lyublyu divchynu,
I roznesut' toye po seli,
Shcho-m cherez tebe v mohyli!
– Ne chekay, mylenkyi, ne vyidu ya z chaty,
Tam vitrec' zymnenkyi, ne puskaye maty.
Dodomu, miy mylenkyi, idy,
A zavtra z svatamy prychody!
Ale yak ze bude, ya ne mayu vina!
Chy pozvolyt' tato bahac'koho syna
Z bidnov syrotov zluchyty,
Ach, ne budem vraz zyty!
– Ne pytay, mylenka, shcho my naydorozche,
Bo z tvoho serdenka ne uchynyat' hroshi,
Yak ne pohordysh ty mnoyu
Budem zyty z toboyu!
Oy yak stanem, stanem na shlyubnim kuperci*,
Propade hore, shcho bulo na serci,
Zv’yazut' nam ruchky stuloyu**,
Budem zyty z toboyu!