Ty jdesz po dorohach bezkrajńoji noczi,
Nadija pomerła, zapłakani oczi.
Zapałjujesz zori, tikajesz wid doli,
Ta w wenach twojich smoła zamist' krowi.

Błukaje u temrjawi twoje pokolinnja,
Szukaje proroka, czekaje prozrinnja.
Kydaje w kaminnja otrujne nasinnja,
W hrichowi swojemu szukaje spasinnja.

Raptowo use tobi stało bajduże,
Wsi rozdumy zajwi, swidomist' tak dusze.
Chotiw utikty, ałe znaw, szczo zapizno.
U własnomu tili tobi stało tisno.

Idesz za bezhłuzdoju wiroju w kraszcze,
Nazad ne werneszsja nikoły j nizaszczo.
Kalika, ty budesz błukaty dowiku
W porożnij nenawysti własnoho switu...

Kraszcze utopytys' u swojij peczali
Niż otak błukaty dali!
Sam ne rozumijesz, naszczo ty tikajesz,
Ta szczo dali bude toczno znajesz...
Smert'!
Dali bude smert'!
Smert', kinec' twoho żyttja. Dali bude łysz wona...