Szczonoczi sad prychodyt' do wikna
I żytnje połe szełestyt' szczonoczi,
A żinka ta, szczo na zemli odna,
Stojit' za krok i ne widwodyt' oczi.
Skaży – pytaje – jak ty deń prożyw?
I szczo zrobyw? I czy zrobyw, jak treba?
Czy dobru pam’jat' łjudjam załyszyw?
Czy z osudom podumajut' pro tebe?

Łjuds'ke żyttja składajet'sja ne z lit,
A naszu dołju tworjat' naszi sprawy,
Ne tilky deń, a nawit' kożna myt' –
To krok do czesti, sławy czy nesławy.
Łehkych szljachiw ni w koho ne buło,
I de b ne buw ty majesz pam’jataty:
Na tebe zawżdy dywyt'sja seło
Oczyma wikon bat'kiws'koji chaty.

Ne osorom swojich starych bat'kiw,
Zemli, szczo perszyj krok twij pam’jataje.
Nechaj dowiczno w dumach zemljakiw
Twoje im’ja powaha ohortaje.
Bo tilky tak prożyti dni j lita,
De kożna myt' wysokym zmistom swityt',
Dajut' pidstawy nazywat' żyttja
Potribnym łjudjam, bat'kiwszczyni, switu.

Wona mene nawiduje szczonicz,
Jak ne chytruj niczoho ne schowaty.
Stojit' za krok i ne widwodyt' wicz,
I ne zbahnesz – Witczyzna to, czy maty? (2 ost rjadky – 2)

Szczonoczi sad prychodyt' do wikna
I żytnje połe szełestyt' szczonoczi...