Nawiszczo u switi kochannja,
Szczo wiczno u serci pałaje,
I tworyt' kryłati pytannja,
A widpowid' – smert' ohortaje?
Szczo ce za dywna otruta
Hłyboko u wenach tremtyt'?
I dumka do neji prykuta,
I serce wid neji bołyt'...

Zdawałos' – use wże skinczyłos',
Nawiky kochannja zabuw...
Ta serce u p’jaty skotyłos',
Bo znow joho wełycz zbahnuw...
I znowu żywesz ne dlja sebe,
I znow widczuwajesz płekannja.
Płekannja bahrjanoho neba...
Dosjah apoheju kochannja...

Pryspiw:
Nawiszczo u switi isnuje kochannja,
Szczo wiczno w bahrjanomu serci pałaje...
U serci, szczo czuje bezmeżni strażdannja,
Szczo stohne i płacze – nawik zawmyraje...

Zabułys' wsi myti płaczewni
Niczoho tebe ne chwyłjuje,
Zażyły wsi rany duszewni,
Łjubow twoju dołju małjuje...
Żywesz łysz z dumkamy pro neji,
Usta jiji – wohnyk żyttja,
A w serci rozkwitły liłeji,
Krasa jich – twoje majbuttja...

Pryspiw

Ta raptom use zupynyłos':
Ty wtratyw kochannja swjate,
Łiłeji u serci schyłyłys',
A spohad nichto ne zmete...
Nawiky was smert' rozłuczyła,
Nawiky ty wtratyw łjubow,
I tycho sloza pokotyłas',
I serce nabrjakło czerwone, mow krow...

Pryspiw