Na samomu werszeczku baszty huljajut' witry
Na samomu werszeczku baszty stań i zamry
Dywys' na more wohniw, szczo w dołyni horjat'
Ce ti, szczo pryjszły, szczob nasz zamok uzjat'
Stojat', rozikłałys', u wsij swojij krasi
Ne znajut' wony, szczo pryreczeni wsi
Szczo ja na nych możu zwesty z neba wohoń i hrim
Nu szczo ż, łety, łety mij Łoenhrin...

Dowkoła kryżanijut' polja
Dowkoła tilky mertwa zemlja
Dowkoła – swit nedoli i sliz
I jich szcze stokrat znowu prymnożyt' mij spys
Ne treba... Ja zhoden bez boju widdat'
Cej zamok tomu, chto joho mih by wzjat'
Ja krok stupaju wpered, storczma padaju wnyz
I slidom za mnoju w bezodnju widprawljajet'sja spys

Ne straszno, mene iz zemli pidwede
W kinci wsich wikiw Toj, Chto hrjade
Toj, Chto znaczno kraszcze, niż ja abo ty
Znaje, szczo znaczyt' – chrest swij nesty