Płakaw anheł – bili kryła pidnesty jomu nesyła:
Z neba wpaw, a tut – taka zyma.
Może b serce ne boliło, jakby szczastja ne chotiło,
Ałe worottja uże nema.

Pid tijeju on zoreju je budynok iz swiczeju,
Ta tudy taka dałeka put'...
Ałe, może, pożalije chtos' joho, j kriz' zametili
Czużi koni może dowezut'.

Czużi sany, czużi koni ne spiszat', jich ne pidhonysz,
A moroz smijet'sja wże w nohach...
Ne potribno bilsz, ne treba, ne znajty wże szljach do neba.
Załyszit' mene otut w snihach.

I wże kryła ne boliły, i wże serce ne szczemiło,
Tilky pohljad dowho ne zhasaw.
I zabutyj ciłym switom, u snihach z kryłom rozbytym,
Biłyj anheł tycho pomyraw.