Pobud' zi mnoju poky soncja
Żaryny płynut' kraj neba
I witerec' łoskocze łystja
Na sonnych i sumnych derewach.
Chaj twoji oczi skażut' te,
Szczo wusta zmowczały,
Te, szczo sercja kryczat':

Ty moja! Ty teper moja!
Kryhowiji niżnych oczej morja.
Ty teper moja! Ty teper moja!
W tychu nicz spiwatymu ja...

Dozwol meni banalnist' fraz
Neopałenych ironijeju.
Dozwol meni chocza by raz
Tebe znowu narekty swojeju.
Dozwol oczam hority tym,
Czym dusza pałaje,
Tym, czym usta tremtjat':

Ty moja! Ty teper moja!
W hłybyni oczej potopaju ja,
W hłybyni oczej, płomeni noczej
Tini inszych dniw dohorjat'...

Pobud' zi mnoju poky zori
Perłynały wse nebo wkryły
I poky sywyj misjac' płystyme
Do switanku neboschyłom.
A zori w tim dywi,
Szczo hrjane, nacze zływa,
Oczi niżni i szczasływi.

Ty moja! Ty teper moja!
W hłybyni oczej potopaju ja,
W hłybyni oczej, płomeni noczej
Tini inszych dniw dohorjat'...