Hraf czornyj woron dzwinkych sołow’jiw
Zlitajtes', posłuchajmo piseńky waszi,
Spiwajte howirniji, kruky moji,
Jak zdobycz kłjujut' to łysz krjaczut' ta krjaczut'.

Iz switłych dibrow i ptaszynych stepiw
Moji sołowejky na swjato zlitałys',
A kruky wże zło potyrały krylmy
I tonki jich kihti łatałys'.

I czornoji Hałyczi łjutaja rat'
Dawała nakazy spiwcjam siromakam,
Szczob czornomu woronu sławu spiwat',
Bo nibyto woron cej – bat'ko wsim ptacham.

A ptachy spiwały pro sonce jasne,
Pro pisnjamy wmytyj cej swit sołow’jinyj.
Jakyj tam szcze woron – projde, promajne,
A swjato pryrody ne szczezne, ne zhyne,
Ne szczezne, ne zhyne!..

Czornaja Hałycz opislja cych sliw
Nakynuła sit' na spiwoczeje połe
I znyszczyły kruky kryłatych spiwciw
Ta j woronu oczi wid polja widdały.

Załyszyłys' żyty, spiwaty łysz ti,
O krukam swit siti cwirińkaw ossanu,
Szczoby kożnom krokom w nikczemnim żytti
Duszyt' sołow’jine w woronjaczim stani
W woronjaczim stani...

Pomer staryj woron, rozbihłasja rat',
Wże witer woronjacze pir’ja rozwijaw,
A ti chto za zradu łyszyłys' spiwat',
Spiwały łysz te, szczo kazały złodiji.

Tam zymu złowisnu po hnizdach w czużyni
Zrostały i wyjszły u swit sołow’jata,
Szczob znow ożywyt' sołow’jini pisni,
Szczoby znowu żyły sołow’jiniji swjata!
Sołow’jiniji swjata, sołow’jiniji swjata!..