Z ostannim podychom rozkryjut'sja kordony,
Twarynnyj rehit kriz' muzyku łuna,
Widwertyj pohljad włucznym postriłom u skronju
Zbywaje z nih, chocz buw win nawmannja.

Moja smert' maje dowhi kryła,
Moja smert' maje hostri zuby.
Pohljad jiji neszczadno widwertyj
Striłoju u nebesa.

Ty drakon, ty łetysz wysoko...

Łukawa posmiszka wede i obicjaje,
W powitri czuju ja neskazani słowa.
Paralizuje pohljad twij i rozdjahaje
I obertom ide wid tebe hołowa.

Ty łetysz w nebesach kriz' moje żyttja,
Baczysz duszu moju, znajesz moje im’ja.
Pociłunok podaruje zabuttja
Twoja meta – ja!