Z toboju insza. Znaty bilsze
Ne choczu, chto z nas kraszcza, hirsza.
W oczach jiji wohoń pałkyj,
Ja ż baczu pohljad kryżanyj.

Newże tak ważko zrozumity:
Wona ne może połjubyty,
Ty – jiji czar czerhowa żertwa,
Jiji dusza dawno wże mertwa.

Pryspiw:
Czomu, czomu ty z neju, ne zi mnoju?
A ja wse marju, marju łysz toboju...
Ne znaju, szczo meni, meni robyty –
Łysze, łysze toboju wmiju żyty...

Ałe ne ja – wona z toboju.
Ne możu ja znajty spokoju.
Łyszywsja b spohad: ty i ja,
Ta nawit' spohadu nema.

Zneważyw ty łjubow moju,
Ta ne ubyw, bo szcze łjubłju.
Chocz szwydko ty mene zabudesz,
Szczasływym z neju ty ne budesz.

Pryspiw

Niczoho ja ne choczu czuty –
Mynułoho ne powernuty,
Ałe za tebe ja bojus',
Sama ż, ja znaju, ne zihnus'.

Nima dusza u tyszi płacze,
Bo znaje, szczo kołys' probaczu
Jiji, tebe, obman, strażdannja,
Ta ne probaczu łysz kochannja...

Pryspiw

Czomu, czomu, czomu, czomu, czomu?!
Łysze, łysze, łysze, łysze toboju?!
Czomu, czomu, czomu, czomu, czomu?!
Ty z neju, z neju, z neju, ne zi mnoju?!