Ridneje słowo, nazawżdy nam nadane,
W spadszczynu jde wid bat'kiw i didiw,
W nim wsim narodom, jak zołoto nadbana,
Wiczna łjubow do majbutnich syniw.

I Bat'kiwszczyna z ńoho poczynajet'sja,
Z ridnoho słowa dżerelcem brynyt',
I słowa ridnoho chto widcurajet'sja,
Toj bat'kiwszczynu ne zmoże łjubyt'.

Derewo z kwołym korinnjam spotworene
Doli płazuje tonke i chytke, –
Tak i łjudyna ne może bez koreniw, –
Ridneje słowo ż – korinnja łjuds'ke!

Ridneje słowo w storiczczjach ne zmenszene,
Szczastja j natchnennja w tobi dżereło –
Wse my szcze zrobymo, wse my szcze zwerszymo,
Szczob ty nad namy, jak sonce, zijszło!