U Chołodnim Jaru naszi dzwony stari
Szcze ne były na społoch trywohu.
Buw todi ja posłusznykom w monastyri,
I ce duże podobałos' Bohu.

Za uhodni mołytwy, jełejnist' piseń,
Za prysłużnyctwo tyche j posztywe
Win dawaw meni chliba szmatok na szczodeń,
I do toho ż wdiljaw i pywa.

A dowkoła stohnały polja j chutory
I wmywałysja krow’ju chołodni j hołodni.
Tilky w naszim Jaru do pory, do pory
Peredzwony huły wełykodni.

A dowkoła strażdały braty wo Chrysti –
Czetwertowani, muczeni, krywdżeni, byti.
Tilky w naszij obyteli mury towsti,
Mow ne czuła jich nasza obytel.

A dowkoła huljały nasylstwo i łża,
Carenjata i konfederaty.
I meni prynesła potaj myru noża
Sered noczi rozterzana maty.

Odwedy j zachysty, odwedy j zachysty,
Myłoserdnyj i prawednyj Boże!
Tilky baczu, szczo smerti nijak odwesty
Toj Wsewysznij bez mene ne może.

Dosyt', Hospody! Nyni rabom ne pomru.
Dodałosja riszuczosti j syły,
Jak zibrałysja chłopci w Chołodnim Jaru,
Jak harjaczi nożi oswjatyły.

Woriżeńky na mene rozkynuły sit'
I rozstawyły pahubni znaky...
Może, j sprawdi posłusznyctwa treba wkusyt',
Szczob po tomu ity w hajdamaky?!