Za rokom rik roste twoja tjurma,
za rokom rik pidmur’ja w zemłju hruzne,
i za twojim żalinnjam zaskoruzłym,
za bezholiw’jam – proswitku nema.

Żywesz – i żdy. Narodżujsja – i żdy.
Żdy – pered skonom. Żdy – u domowyni.
Ne nazyraj – lita zbihajut' zhinni
bez cjatky neba j kuchłyka wody.

Zwirom wyty, horiłku pyty – i ne czarkoju, postawcem,
i dobi pidstawljaty spyte wirnopiddanoho łyce.
I ne rjumsaty na poriddja, koły twij hajdamac'kyj rid
riżut' łynwamy na obiddja kilka sot bożewilnych lit.

Za rokom rik roste twoja tjurma,
za rokom rik pidmur’ja w zemłju hruzne,
i za twojim żalinnjam zaskoruzłym,
za bezholiw’jam – proswitku nema.

I ne besztaty, pane-brate, a trymatysja na zemli!
Neju b do peczinok propachnuty, w grunt whruzajuczy po kolina.
A szczob zwyknuty – ostudyty, zakropyty u kryk, u krow,
zaperiszczyt' wysznewym wittjam wikom wykradenu łjubow.
I z ordoju pid dyki hałasy proreszeczuwatys' hrobamy,
raz żene nas nenatlja skazu po rokach, po wikach, po horbach!