A my swoho ne widdały,
starych bohiw swojich ne znyszczyły.
My jim chatynu widweły,
Jak pradidam, u Domi Wicznim.

W switłyci ż – nasz ikonostas,
I my wkłonjajemosja szczyro
Tomu, chto zachyszczaje nas,
Chto nam daje Nadiju j Wiru.

Ta jakby w switi ne buło,
Jaki b stolittja ne mynały,
My naczuwałysja j czekały,
Koły nam skażut': "Na dobro!"
Oti, koho my wrjatuwały.

I chytryj nasz mentalitet
Moływsja whołos i pidmołjuwaws'
Jaryłu – za rozkwitłyj step
I Wełesu – za żytnij kołos.

Swarohu – za wohoń w duszi,
Za oberehy – berehynjam.
Ne idołam – pryrodi żyt'
Dozwołyły w swojij rodyni.

Rusałky i lisowyky –
My nawit' neczyst' ne spałyły.
Otak j żywut' domowyky
W chatach, jaki my oswjatyły.

Nu, de je szcze takyj narod,
Pojednanyj z żywym i wiszczym,
Szczo, jak bezsmertnyj mudryj Wołchw,
Z’jednaw sebe z zemnym j kosmicznym.

Ni, my swoho ne widdały,
Łysze korinnja prykopały.
W usi czasy wono dawało
Nam syłu suproty bidy.
My ne poruszyły swij Rid,
Za te i nas Hospod' zberih.