Czas – rozpeczena ława newpynna
rozczawyt' soboju mista i sady,
łysz ostrowy wicznoho radosti
pidnosjat'sja wysoko, ponad usim.
Tam można torknutysja chmary biłeńkoji,
zmoczyty nohy w nebesnych ozerach,
wypyty wyna z łazurowoho kełychu,
łazurowoho kełychu wicznoji radosti.

Bude szcze czas, zberut'sja wsi łjudy
prosyty proszczennja w neba j w zemli,
dajte nam szljach, wid horja do radosti,
my wpewneni chtos' z nas zmoże dijty,
my wirymo w te, szczo des' wony je,
ti ostrowy wicznoho radosti,
pidijmemos' ponad usim,
i wyp’jemo wyna z łazurowoho kełychu.