Łed' zaplidne nebo, het' zasjade sonce,
Ty pohljań duszoju, de smertelnyj bezład,
Upered do sławy za łjubu krajinu,
Tam de budut' hroszi, tam wełycz czasiw.
Ty prodajsja władi, ty prodaj wse tiło,
Ne załysz niczoho, zowsim wid sebe,
Po chuju szczo wbyty, aby buty sytym,
Tam de płatjat' hroszi, tam wijna ide!

Pryspiw:
Ty załyszyw wse w hnitjuczij pusteli,
Za sirymy tińmy nikczemnych rujin.
I serce twerde, mow kamiń u skeli,
K żyttju nikczemnych połutwaryn.
Załyszy dlja sebe tilky swobodu,
Duch peremohy trymaj u ruci,
Rozpały u serci nenawyst' do włady,
Rozpały u serci nenawyst' k wijni!

De wijna, de pekło, wse zminyłos' zrazu,
Tam, de dym ta poroch – rozpały nenawyst',
Wse riszajut' babky, chto prohraw, toj wmer,
I widprawljat' duszu na smitnyk wijny.
Ta pobacz de prawda, w nij je sprawżnja syła,
Rozwerny swij rozum i podumaj sam,
Ty pohljań oczyma na swoje mynułe –
De wijna, de hroszi – wse bezładdja tam.

Pryspiw

Rozpały nenawyst'. (8)

Rozpały u serci nenawyst' do włady,
Do włady wonjuczych politwaryn.
Rozpały u serci nenawyst' do włady,
Do włady prodażnych połutwaryn.
Rozpały u serci nenawyst' do włady,
Rozpały u serci nenawyst' do brudu,
Rozpały u serci nenawist' do switu,
De hroszi wyriszujut', chto tebe wbyw!

Wijna!