Zahrymiły kopytamy po dwori,
Zadzweniły łancjużkamy po stoli.

– To po tebe, Hannuseńko, po tebe,
Daje tebe matuseńka wid sebe.

– Nic ty z mene, matuseńko, ne majesz,
Szczo ty mene wid sebe widdajesz?

– A ja z tebe posłużeńku ta j maju,
Ja zi swoji hołowońky widdaju.

Sława Bohu, waszij chati, wsij waszij rodyni,
Ja prynis choru, mołoda knjahyne.

Ja trymaju w rukach korczyk weliji,
Naj tja błahosłowyt' serdeńko Mariji.

Ja trymaju w rukach korczyk myrtusa,
Naj tja błahosłowyt' serdeńko Isusa.

Wże ne budesz, knjahyne, u korczmi huljaty,
A budesz, knjahyne, muża dohljadaty.

A jak na ruczeńkach dytyna zapłacze –
Budesz znaty, knjahyne, szczo matusja znaczyt'.

Nyni twoja maty ciłyj deń rydała,
Czy tobi, Hannusju, dołeczku whadała?

Oj łetiły bdżiłky z dałekoho brodu,
Majesz teper, knjahyne, knjazja z krasnoho rodu.

Załunaj, trembito, ta po ws'omu switu,
Pobażajem mołodjatam: "Mnohi, błahi lita!".

Zahraj my, muzyczeńko, złeheńka,
Wstawaj, wstawaj, Hannuseńko, zraneńka.

Ostatnaja nediłeńka u winci,
Widdaj, widdaj wsij rodyni poklinci.

Jak stupyła Hannuseńka na łużok,
Jak prypała bateńkowi do niżok.

Ostatnaja nediłeńka u winci,
Widdaju ja wsij rodyni poklinci.

Storonamy, diwczatońka, storonamy,
Bo wże moje huljannjaczko ne z wamy.

Nyzeńko, Hannuseńko, nyzeńko,
Bo wże twoje winczannjaczko błyzeńko.

Oj po sto raz, Hannuseńko, po sto raz,
Wże ne budesz kłanjatysja druhyj raz.

Oj nyzeńko, Hannuseńko, szcze nyżcze,
Bo wże twoje winczannjaczko najbłyżcze.