Zahrymily kopytamy po dvori,
Zadzvenily lancyuzkamy po stoli.

– To po tebe, Hannusenko, po tebe,
Daye tebe matusenka vid sebe.

– Nic ty z mene, matusenko, ne mayesh,
Shcho ty mene vid sebe viddayesh?

– A ya z tebe posluzenku ta y mayu,
Ya zi svoyi holovonky viddayu.

Slava Bohu, vashiy chati, vsiy vashiy rodyni,
Ya prynis choru, moloda knyahyne.

Ya trymayu v rukach korchyk veliyi,
Nay tya blahoslovyt' serdenko Mariyi.

Ya trymayu v rukach korchyk myrtusa,
Nay tya blahoslovyt' serdenko Isusa.

Vze ne budesh, knyahyne, u korchmi hulyaty,
A budesh, knyahyne, muza dohlyadaty.

A yak na ruchenkach dytyna zaplache –
Budesh znaty, knyahyne, shcho matusya znachyt'.

Nyni tvoya maty cilyi den rydala,
Chy tobi, Hannusyu, dolechku vhadala?

Oy letily bdzilky z dalekoho brodu,
Mayesh teper, knyahyne, knyazya z krasnoho rodu.

Zalunay, trembito, ta po vs'omu svitu,
Pobazayem molodyatam: "Mnohi, blahi lita!".

Zahray my, muzychenko, zlehenka,
Vstavay, vstavay, Hannusenko, zranenka.

Ostatnaya nedilenka u vinci,
Vidday, vidday vsiy rodyni poklinci.

Yak stupyla Hannusenka na luzok,
Yak prypala batenkovi do nizok.

Ostatnaya nedilenka u vinci,
Viddayu ya vsiy rodyni poklinci.

Storonamy, divchatonka, storonamy,
Bo vze moye hulyannyachko ne z vamy.

Nyzenko, Hannusenko, nyzenko,
Bo vze tvoye vinchannyachko blyzenko.

Oy po sto raz, Hannusenko, po sto raz,
Vze ne budesh klanyatysya druhyi raz.

Oy nyzenko, Hannusenko, shche nyzche,
Bo vze tvoye vinchannyachko nayblyzche.