Nebo rozbyły szałeni hrozy,
Buwało, ja bihaw po ńomu bosyj,
I rizaw nohy ob kryła ptachiw, –
Wono rozłetiłos' na skałky hrichiw.
Sonce zat'maryła twoja znewira
I ja beztiłesnyj, bez m’jaziw i szkiry,
Tilky dusza, nacze sonjaczne hało,
Z sercja hałaktyk spryjmaje syhnały.

Pryspiw:
Tam, de ptachy, tam, de ptachy litajut',
U nebesach, u nebesach znykajut'!
Tam, de ptachy, myłyj, z toboju nadiji,
Na witrjakach nadiji witer mrij zawmer!

Wohoń popełyszcz ne sjahne witriw –
Ce moji nadiji w podobi merciw.
Ty choczesz pobaczyt' w oczach mojich slozy.
Tiła poczornili do jamy chtos' zwozyw.
Teper ja znykaju za obrij realij –
Podali wid hub zmaniżenych dali,
Łeczu u prostory rozbytych nebes,
Na tychu powerchnju zorjanych płes.

Pryspiw

Tam, de ptachy, myłyj, z toboju nadiji,
Na witrjakach nadiji witer mrij zawmer!

Ja łynu w morja, de nema berehiw,
U nicz iz mozajik, iz wtraczenych dniw,
Kowtaju rjadky iz rymowanym jadom,
Wpowzaju u wseswit okryłenym hadom.
Chowajus' u switi chymernych spłetiń,
Ja sam sobi switło i sam sobi tiń,
Ja sam sobi rab i sam sobi boh,
Ja choczu diłyty ce szczastja na dwoch.

Pryspiw (3)