Nebo rozbyly shaleni hrozy,
Buvalo, ya bihav po nomu bosyi,
I rizav nohy ob kryla ptachiv, –
Vono rozletilos' na skalky hrichiv.
Sonce zat'maryla tvoya znevira
I ya beztilesnyi, bez m’yaziv i shkiry,
Tilky dusha, nache sonyachne halo,
Z sercya halaktyk spryimaye syhnaly.

Pryspiv:
Tam, de ptachy, tam, de ptachy litayut',
U nebesach, u nebesach znykayut'!
Tam, de ptachy, mylyi, z toboyu nadiyi,
Na vitryakach nadiyi viter mriy zavmer!

Vohon popelyshch ne syahne vitriv –
Ce moyi nadiyi v podobi merciv.
Ty chochesh pobachyt' v ochach moyich slozy.
Tila pochornili do yamy chtos' zvozyv.
Teper ya znykayu za obriy realiy –
Podali vid hub zmanizenych dali,
Lechu u prostory rozbytych nebes,
Na tychu poverchnyu zoryanych ples.

Pryspiv

Tam, de ptachy, mylyi, z toboyu nadiyi,
Na vitryakach nadiyi viter mriy zavmer!

Ya lynu v morya, de nema berehiv,
U nich iz mozayik, iz vtrachenych dniv,
Kovtayu ryadky iz rymovanym yadom,
Vpovzayu u vsesvit okrylenym hadom.
Chovayus' u sviti chymernych spletin,
Ya sam sobi svitlo i sam sobi tin,
Ya sam sobi rab i sam sobi boh,
Ya chochu dilyty ce shchastya na dvoch.

Pryspiv (3)