Oj zdajet'sja – ne żurjusja, taky ż ja ne rada,
Czohos' meni tjażko-ważko, na serci dosada.
Oj kynu ja tu dosadu het' na bezdoriżżja,
Zijszła moja dosadońka, jak mak sered zbiżżja.

A ja toj cwit pozrywaju ta j spłetu winoczka,
Kynu joho, czerwonoho, w wodu do potoczka.
Pływy, pływy, mij winoczku, do samoho morja,
Może burja tebe wtopyt', czy ne zbudus' horja.

Oj pidu ja w bir temneńkyj, tam sucha smereka,
Jak rozpałju jasnu watru, wydno wsim zdałeka.
Zapałała pry smereci smołowa jałycja;
Horyt' moja dosadońka, mow suchaja hłycja.

Rozbujałas' dosadońka z wohnem na prostori,
Rozsypała pałki iskry, mow jasniji zori.
Jak upade z hory iskra, nacze z neba zirka,
Ta jak włuczyt' w same serce, – dołe ż moja hirka!

Łeży ż teper, dosadońko, tut u serci tycho,
Budu tebe kołychaty, czy ne pryspłju łycho.
Prytułyszsja do serdeńka, mow dytyna ridna,
Bude tobi z moho sercja kołyska wyhidna.

Szczo raz wdaryt' krow żywaja, kołyska szybnet'sja.
Oj spy, dytja, wdeń i wnoczi, poky serce b’jet'sja!
Jak upade z hory iskra, nacze z neba zirka,
Ta jak włuczyt' w same serce, – dołe ż moja hirka!

Hirka woda w synim mori, hirko jiji pyty;
Czom ja swoju dosadońku ne możu wtopyty?..