Ja stojaw na porozi – na porozi żyttja mołodoho,
Ja okryłenyj buw, nacze toj syzokryłyj oreł
I kazaw meni bat'ko: "Szczob ne zbytysja, synku, z dorohy,
Ty idy wid dżereł, ty idy wid dżereł do dżereł."

Pryspiw:
Junyj oreł, junyj oreł!
Ty idy wid dżereł, do dżereł, do dżereł!

I piszow ja natchnenyj za dżerelnoju toju wodoju.
Ne płutaw, ne błukaw kriz' tumany iszow nawprostec'
I zustriw swoje szczastja, i znajszow swoju pisnju i dołju,
Iduczy wid serdec', iduczy wid serdec' do serdec'.

Pryspiw

Ja idu po dorozi, za płeczyma mynuli trywohy,
A za mnoju idut' wże nowoji wesny spiwaky.
Koły sonce zhasaje, szczob ne zbytysja inszym z dorohy,
Moje sywe bezsonnja zapałjuje nowi zirky.

Pryspiw

Do serdec'!
Junyj oreł!
Junyj oreł!
Ty idy wid dżereł do dżereł!
Do dżereł!