Ty baczysz miż tini ta switła, jedynyj krok – i swit zawmer,
Des', może, łysz żyttja pocznet'sja, a des' ostannij wże pomer.
W ruci twojij ws'oho łjudstwa dolja i wybyraty szljach tobi,
Swojeju rukoju pidkynesz monetu – szczo bude dali na naszij zemli?

Ty breszesz sobi, kryku sercja ne czujesz, tjahar nud'hy łeżyt' swyncem,
I jdesz po dorozi, jakoji ne baczysz, dorozi, szczo stane kincem.
Ty schamenys' – szczo kraszcze, szczo hirsze, czy rjatuwaty czas nastaw?
Każu tobi: ja baczyw son, w jakomu ty pomyraw!

Wijny i krow, hore i strach
A słuchaj, słuchaj: czyjes' serce pomyraje het' u kohos' na rukach...