Ty – witer zymowyj, szczo płacze za mnoju,
Poet i spokusnyk nestułenych wicz.
Rusjawyj, wesełyj kradij supokoju,
Chowajesz u pazusi zorjanu nicz.

Win – witer zymowyj, szczo pachne wesnoju.
Rozchrystanym chłopcem kryczyt' stohołoso.
Strybaje, mow konyk, tancjuje zi mnoju.
Zradływyj i tepłyj, zasniżeno-bosyj...

Win buw – i nemaje! Ta w promenjach hriznych,
Nawroczyw bezmownoho moroku prach.
My sonce pyły, tilky z kełychiw riznych,
Błukały i płakały w riznych switach.

Ty – witer zymowyj z oczyma sumnymy.
Twoji odczajduszszja – brutalni j słyz'ki.
My budem nazawżdy z toboju czużymy,
My budem nawiky z toboju błyz'ki.

Win – witer zymowyj, szczo pachne wesnoju.
Win szczedryj na chołod spokijnych obłycz.
Rusjawyj, wesełyj kradij supokoju,
Chowaje u pazusi zorjanu nicz.