Mow żertwa szczyrosti – żyttja,
mow mołodeczych krył
prużnawyj trisk, jak nebuttjam,
ukrywsja suchodił.
Ty szcze na kinczyku pera
Woznosyszsja uwys'.
A wże pora? Dawno – pora.
Spadajuczy, mołys'.
Jak żertwa szczyrosti, jak kat
ohowtanych bażań,
peremynaj za hrannju hrań,
czekajuczy rozpłat –
za te, szczo marnuwaw swij wik,
nadmiru neba prah,
szczo buw łjudyni czołowik
i druh, i brat, i wrah.
I ja najpersze pomołjus'.
I wdruhe pomołjus'.
I wtretje pomołjus'.
I w smert'
z zemłeju poridnjus'...