Tak prosto – kwity i wyno,
I tepłyj doszcz – wesnjane dywo
Meni nahaduje dawno
Zabute wże i neważływe –

Wasz pohljad, kwity i wesnu
Zapłaczu ja ne pered Wamy:
Wy tut, zi mnoju, – ja żywu
I czesno hraju swits'ku damu.

Ta weczir pidhanjaje Was,
I wże pora – szumljat' derewa.
Tak wmiło j szczyro wodnoczas
Wy swits'koho zihrały łewa!

Wy szcze prychodyły ne raz.
Buw zapach kawy i żałju,
I rozłuczaw nas woroh – czas
Bez pociłunkiw i "łjubłju",

I spodiwałas' ja darma,
Szczo mrijamy zahoju ranu...
Ta marno: zakinczyłas' hra,
I tycho płacze "swits'ka dama".