Ja wże dawno zabuła,
jak pozichało swityło,
Jak kutało kruhli płeczi
w puchnastu kowdru noczi...
De lito moje dałeke – wranci
po wodu chodyło,
Szo w widrach sribno – rożewych
szcze j dosi meni chłjupocze...
Ta wse perekresłyły ranky
czerwono-wohnenym spysom.
Spałyły wysoku szohłu,
ob skeli rozbyły czowen...
Ta w mene – kłenowyj łystoczok,
i znowu meni ne spyt'sja,
I wże łopotjat' witryła,
i pachoszcziw hrudy powni!