A witer tycho kołychaw biłyznu,
Jaka wysiła na kraju bałkonu
I widdawałas' pownistju, naskrizno
Prominnju stychłomu, ta szcze pałkomu.

Zhasaw jaskrawyj weczir, kołychałys'
Smarahdowi łystky natchnennych wyszeń,
I moje serce, szczo ne rozkochało,
Pryszwydszyło swoje byttja na tyżdeń.

Projszłasja tycho-pławno po kaminnju
I rozljahłas' na ńomu temna kiszka.
Widdawszy u cju myt' sebe prominnju,
Jake zhasało prosto i rozkiszno.

I ja widdaw prominnju swoje serce,
Jake i tak jaskrawo promenyłos'
Zakochanistju, szczo ne promynet'sja –
Te serce, szczo fatalno prowynyłos'!