I powze linywo czowen, i workocze, i burczyt':
Widky wzjawsja ja – ne znaju; czym pryjdet'sja zakinczyt'
Chwylja radisno płjuskocze ta łestyt'sja do czowna,
Mow dyttja, cikawa, szepcze i rozpytuje wona:

Chto ty, czowne? Szczo szukajesz? Widky i kudy pływesz?
I za czym tudy szukajesz? Szczo probuw? Czoho szcze żdesz?
Bih mij wicznyj – toż ne znaju. Chwylja nosyt', burja rwe,
Skały hrozjat', nadjat'-prosjat' k sobi berehy mene.

Szczo ż tut dumat', szczo tużyty, szczo pytatysja pro cil!
Nyni żyty, zawtra hnyty, nyni strach, a zawtra bil.
Każut', szczo pryroda – maty derżyt' nas, jak jim tam tre,
A w kinci mene ciłoho znow do sebe widbere.

Chto ty, czowne? Szczo szukajesz? Widky i kudy pływesz?
I za czym tudy szukajesz? Szczo probuw? Czoho szcze żdesz?
Bih mij wicznyj – toż ne znaju. Chwylja nosyt', burja rwe,
Skały hrozjat', nadjat'-prosjat' k sobi berehy mene.

Ne odyn wtonuw tut czowen, ta ne kożdyj że wtonuw;
Chocz by j dew’jat' ne wernuło, to desjatyj powernuw
A chto znaje, może, w burju imenno spaseszsja ty!
Może, imenno tobi sja wdast' do cili dopłysty!